Hayatıma yön veren adamlardan biri diyebilirim Alfred Hitcock için, korkutarak bir çocuğun hayatına yön verilmesine şiddetle karşı olamama rağmen. Çocukluğunu korumacı ebeveynden uzak yaşayanlar ne dediğimi anlar... Tüm tehlikelerden küçük yaşta kendi çabalarınızla korunmayı öğrenmek zorunda kalmışsanız sizi mutlu edecek şeylerden çok, doğru olacak şeylere odaklanırsınız. Bu mutsuzluk bahasına olsa da...  

 -Bana doğayı ve doğamı öğreten, öğretmenlerime-

Sevgili hocam, son yazdığınız mektupta da dediğiniz gibi gün adayı ışıltıyla kuşatıyor evet, tüm bu kargaşaya rağmen… Ve doğru…! Birilerinin şu adayı yazması gerekiyor. Aşkıyla, türküsüyle, geleneğiyle ama kendi dilinde. Dil de endemik olmalı, konuştukça nasıl fark ediliyorsa, yazıldığında da tınısını duymalı insan…

Sen bilmezsin nasıl bir gecede sabaha vurur baş hiç uyumadan ve nasıl yazılır bir insanın kaderi yüreğine ve nasıl başlar o aşk denilen savaş… Bir sayfanın dönerken çıkardığı hışırtı, başka bir sayfa açıldığının muştusu… Sanki hayata başka biri olarak uyanmak arzusu… Ve o aklına gelince sabaha gülümsemek, karartmak gözünü gece kurduğun boş hayalle… Hep o çıkartmayla sevileceğini zannetmek… Fincandaki yıldız, deneyimsiz duygular, çevrildiğinde düşen ilkbahar ve hep içinde yaşayan ölü, o boğduğun hayal… Bir haçla hayatına eklenen ümidi kesmediğin güvercin… Kısaca aşk… Yani…